Tijdens een presentatie van elf bedrijven die een minuut de tijd hadden om hun plannen toe te lichten met een video of een liveoptreden, herinnerde ik me opeens dat een minuut ontredderend lang kan duren. Het gebeurde jaren geleden tijdens een kennismaking met een media- en presentatietraining. Ik mocht het spits afbijten. De camera kwam hinderlijk dichtbij en de trainer vroeg mij om in een minuut iets over mezelf te vertellen. Verder dan ‘ik’ kwam ik niet. Ik wist in een flits wat ik niet wilde: mijn cv navertellen te beginnen bij het jaar van mijn geboorte. Maar wat ik over mezelf zou kunnen vertellen dat de moeite waard was, al sloeg je me dood… Dat was trouwens niet nodig, want ik was al ‘dood’ gevallen, op wat stamelende eh’s na.
Wat ik met deze video in één klap had geleerd, was niet wat de trainer voor ogen had. Hij wilde tijdsbesef bijbrengen: de een denkt na dertig seconden dat de minuut er op zit; een ander heeft na vijf minuten het gevoel dat hij net begonnen is. Ik wist nu hoe belangrijk het is om vooraf te weten waarover je iets moet vertellen en in welke samenhang dat gebeurt en te bepalen wat je in die ene minuut per se wilt vertellen. Wat moeten de toehoorder beslist onthouden?
Video is een perfect middel
Het doel van de elf presentaties was duidelijk maken wat het bedrijf bedacht had om uitvoering te geven aan circulaire economie. Video is een perfect middel om die ene minuut daarvoor maximaal te benutten. Gebruik makend van een persoonlijke toelichting en met visuele ondersteuning van tekst. Je kunt bij wijze van spreken een hele dag in de studio werken aan het zo goed mogelijk vertellen van je verhaal. Totdat het overtuigend, levendig en boeiend klinkt. Maar na de vijfde videopresentatie merkte ik dat mijn aandacht begon verslappen. De verrassing was eraf. Vooral omdat elk bedrijf ongeveer hetzelfde stramien volgde.
Zeepkist het beste communicatiemiddel
Het beste communicatiemiddel is voor mij nog altijd de zeepkist en het persoonlijk vertelde verhaal. Zonder afleidende (zou het bijna met ij hebben geschreven) opsmuk van PowerPoint. Maar het is niet iedereen gegeven om dat met succes te doen voor een volle zaal. Hoe vaak je de presentatie ook geoefend hebt. (Kijken naar de presentaties van Steve Jobs is heel leerzaam.) Soms hoor je door het betoog heen de vrees om iets te vergeten. Het is geen vertellen en het publiek meenemen, maar het opdreunen van een uit het hoofd geleerde tekst. De stem raak van slag door de zenuwen (waarom stonden er geen glaasjes water voor de sprekers?). Je merkt de schrik dat het meer tijd kost dan je had geklokt en dat bel gaat voor je aan slotconclusie bent toegekomen
Het publiek nomineerde drie kandidaten die werden beoordeeld door een jury van deskundigen. De winnaar had natuurlijk het plan dat het beste voldeed aan de criteria. Maar ik vroeg me ook af of het toeval was dat hij zijn verhaal zo goed had gebracht op het podium.