De Tekstschrijver & Vrij Nederland

Gelukkig heeft de redactie van Vrij Nederland niet met de Tekstschrijver gepraat, want dat zou niet zoveel waardevols hebben opgeleverd als in de brief aan de ‘Beste lezer’ wordt vermeld. (Is het enkelvoud symbolisch voor de verwachte oplage?) Voor de Tekstschrijver zou de nieuwe bladformule zich kunnen beperken tot uitsluitend de puzzel van Steenhuis.

Hij is tegen beter weten in zijn abonnement trouw gebleven uit – wat zal ik nou eens zeggen? – waardering voor de VN-generatie die bestond uit onder meer Martin van Amerongen, Igor Cornelisse, Joop van Tijd, Max van Wezel, Bibeb, Renate Rubinstein…. De tijd dat VN vanzelfsprekend relevant was en niet hoefde terug te vallen op kunstgrepen als praten met lezers om aan de weet te komen wat zij van het blad verwachten. De hollebollegijscultuur die VN altijd heeft bestreden, voert nu de boventoon in de brief die de redactie met een hartelijke groet aan de lezer heeft gestuurd.

Die brief maakt in één A-viertje duidelijk waarom het mis is gegaan met Vrij Nederland. Als je nu zo goed weet wat het blad moet zijn hoe is het dan in hemelsnaam mogelijk dat met al die deskundigheid de oplage zo dramatisch is gekelderd? De plannen komen over als het verhaal van een kapitein die niet in de gaten heeft dat hij de boot allang heeft gemist.

Prijswinnende journalisten
Wat kun je verwachten van een redactie die zijn prijswinnende journalisten gaat inzetten om zijn lezers ‘door deze ingewikkelde, enerverende tijden te navigeren’. De generatie die overal een mening over heeft en die rijp en groen verkondigt via een scala aan social media, die generatie moet behoefte hebben aan navigatie? De redactie die er niet in slaagt een blad te maken dat aanslaat, gaat ‘vernieuwende ideeën aandragen voor een betere wereld en gaat met u inzichten delen voor de uitdagingen van deze tijd’. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: verbeter de wereld, maar begin bij jezelf.

De Tekstschrijver ziet zichzelf niet zoals de redactie hem meent te kennen: als ‘liefhebber van cultuur, kritisch volger van de politiek en betrokken deelnemers aan de maatschappij’. Mijn maatschappelijke betrokkenheid gaat niet verder dan het scheiden van papier GTF. Als je in de ene zin constateert dat ‘veel lezers’ afhaken, omdat zij tijd tekort komen om elke week VN uit te lezen en in de volgende zin een maandblad aankondigt met ‘dik, dat wel’ dan getuigt dat van een onnavolgbaar gevoel voor logica. Ik ontwaar in de brief zowaar de woordkeus waar De Telegraaf zo gek op is: de hard werkende redacteuren die het komende jaar verder bouwen aan de wereld die zij voor zich zien.

De redactie is zo vol van zichzelf en zijn eigen waardevolle plannen dat zelfs een minimale blijk van waardering voor de 20.000 lezers die het blad als abonnee zijn trouw gebleven er niet af kan. Het grote voordeel van een maandblad is dat de leesdwang niet zo groot is als bij een weekblad. Dat je eerst kijkt wat je koopt voordat je het blad aanschaft. De Tekstschrijver gaat zekerheidshalve maar vanuit de losse verkoop belangstellend gadeslaan waar de hardwerkende redacteuren hun schouders onder zetten.