Onlangs ontstond er, terecht, veel ophef over een video die op een bouwplaats was opgenomen. Een kraanmachinist hijst een betonplaat op, waarop iemand staat die een video-opname maakt. Een incident is een zeer milde kwalificatie voor deze levensgevaarlijke stommiteit.
In de communicatiemedia werd het aannemingsbedrijf geprezen, omdat het openlijk zijn schaamte heeft beleden over deze manoeuvre. Een voorbeeld van goede crisiscommunicatie, was een conclusie. Het is maar hoe je het bekijkt. Is het geen onvermijdelijke praktische stap om het kwaad dat al geschied was niet nog erger te maken? Zwijgen als een nekslag. Zijn het geen preventieve krokodillentranen om alsnog iets van goede wil te tonen bij de Arbeidsinspectie? Een likje verf op een deuk in de reputatie.
Interne communicatie
Wat ik mis in het oordeel van de communicatiespecialisten, is de vraag die essentiëler is dan het oordeel over het omgaan met een crisis: hoe zit het met de interne communicatie en de interne verhoudingen als medewerkers met een grote verantwoordelijkheid voor hun eigen veiligheid en die van veel anderen hun verantwoordelijkheid zo flagrant veronachtzamen? Veilig werken is geen kwestie van alleen voorlichten over de regels en de voorschriften, maar vooral van medewerkers blijvend doordringen van de noodzaak. De essentie is het bewerkstelligen van een veilige werkhouding van de medewerkers en een coachende en handhavende instelling van de leidinggevenden.
De noodzaak van veilig werken staat buiten kijf. In de bouw is die noodzaak de laatste jaren dringender geworden door de instroom van buitenlands personeel op de werken. Elkaars taal niet goed spreken en verstaan is al een behoorlijk afbreukrisico voor de communicatie en voor veilig werken. Voeg daarbij de verschillen in opvattingen over veiligheid (of het ontbreken daarvan) en je beseft hoe moeilijk het is om in de hectiek van het dagelijks werk veilig werken altijd waar te maken.
Dat zou het doel moeten zijn van interne communicatie over het veiligheidsbeleid.