<<Het wordt in de loop der jaren je tweede natuur, hè, en met mijn dienstjaren zelfs een eerste natuur. Goed zo, jongen, doe mij nog maar zo’n eikenhouten lekkernij uit Geres. Waar hadden we het ook al weer over? … Ja, de tweede natuur van de communicatiesenioren. Ik merk nu dat je die niet kwijtraakt. Ook niet als je – zoals in mijn overlijdensadvertentie komt te staan – rustend pr-adviseur bent. Ik neem nieuws tot mij en zie dan meteen de hand van de pr-collega. Of vaker nog het ontbreken van de hand van de vakman.
Neem nou dat geval met die fino…, fina…, finimal in de eieren. Mooie case voor de aanstormende jongelui in het vak. Dat is nou pr-denken, hè, focussen op een positief aspect van een probleem. Leren van fouten. Hoe krijg je het voor elkaar om van een eitje een hoofdpijndossier te maken? Door kippengedrag. Door alle betrokkenen om het hardst te laten kakelen over zijn gelijk in het geval van dat spul. Ik zou zeggen: zoek om te beginnen een begrip dat makkelijker in het gehoor ligt dan finopril. Dan denk je toch aan een beetje afwasmiddel in je omelet en haal je je schouders op. Wat ik zie in al dat nieuws is het ontbreken van de haan die de boel overstemt en de regie onder zijn vleugels neemt. Ik pleit dus voor het eerherstel van functioneel hanengedrag in ons vak. Dan herstel je ook vertrouwen. Nee, niet in fipronil maar in ons eitje. Dan kunnen we met de hand op ons hart aanbevelen: eenmaal per etmaal en eimaal.
Meer waardering voor onheil
Het is natuurlijk geen toeval dat gisteren code oranje voor de kustprovincies werd afgekondigd ent een notaris tegelijkertijd de krant haalt met het idee om bruidsparen bij hun trouwen alvast afspraken te laten maken voor hun scheiding. Code oranje in de net op afbetaling ingerichte huiskamer. Is er geen verstandige collega die zegt, hé, broeder, vind je het kies om de omzet van je notariaat te verhogen over de rug van een jong stel dat wel wat anders te doen heeft dan stil staan … of moet ik zeggen stilliggen… bij een akte van verlating?
Het is de tijdgeest, hè, we bedenken de ene code na de andere om al het denkbare onheil het hoofd te bieden. Zoals een scheiding regelen die door alle voorspelde rampen waarschijnlijk niet eens meer nodig is. Volgens mij is het de hoogste tijd voor een SIRE-campagne om weer waardering te krijgen voor het leermoment van onheil. Daar zit toch een thema in voor een interessante campagne: Ramp? Zalig!
Toen ik las dat tevredenheid de beste reclame is voor de uitvaartbranche, dacht ik meteen: meisje, jij bent slecht of helemaal niet gecoacht door een vakman. Want wat is je primaire reactie op zo’n dooddoener? Nou…Makkelijk scoren. Alle kerkhoven liggen vol klanten die niet meer kunnen klagen… Nemen we nog een slok, collega, of is het al code rood?>>