De manager meldde dat hij een taskforce wilde instellen die ervoor moest zorgen dat het uit te rollen beleid pro actief en structureel geborgd zou worden in de organisatie. Toen sloeg de fantasie van de Tekstschrijver op hol. Want dat klonk verstandig, maar managers en verst… Het kostte hem weinig moeite om het vervolg zelf te bedenken.
Toen kwamen de action points die budgetneutraal moesten worden afgetikt. Maar eerst ging de manager naar de stip op de horizon. Niet om wat aan de weg te timmeren, maar om daar wat piketpaaltjes te scoren. Onderweg zou hij zich hands on tegoed doen aan het laaghangende fruit dat 7/24 out of the box was gaan groeien.
Uit de nadere prioritering bleek echter dat het beter was de focus eerst te richten op het duurzaam realiseren van de quick wins en het outsourcen van de implementatie even te parkeren bij de win-wins. Ja, wel ASAP oppakken natuurlijk. Met als afbreukrisico dat we de ins en outs van het commitment nog eens goed op een rij moeten zetten en toetsen op een transparante synergie. Want dat is en blijft een key issue c.q. een potentiële bottleneck c.q.q. een pita (pain in the ass).
De oplossing zou kunnen zijn de probleemhouder met een quick reference card voor een nadere vertaalslag te positioneren op het kruispunt van het tweesporenbeleid, voor zover zijn span of control dat toelaat.
Of de manager dat inzicht deelt… Hem kennende zal hij de aanpak uitfaseren tot de plenaire feedback en hij van anderen te horen krijgt wat hij precies bedoelde. De manager stond op, zei dat ‘er een plas over gedaan moest worden’ en verliet haastig de meeting room.
Hij moest echt pissen.