De Tekstschrijver doet echt serieus zijn best, maar elke dag weet hij wel een reden te verzinnen om niet serieus over zijn dood te hoeven nadenken. Hij moet de krant nog lezen die later dan anders is bezorgd. Het is zijn beurt om het onkruid tussen de straatstenen weg te krabben. Het regent en dan wordt denken al gauw een te somber gepeins. De zon schijnt en dan heb je even geen zin om dood te gaan. Of je hebt al je denkkracht nodig om je te herinneren wat je zo dringend bij Albert Heijn moest halen.
Misleidend spotje
Zouden deze ervaringen een reden kunnen zijn om bij de Reclame Code Commissie de aandacht te vestigen op een (misleidend) spotje van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde? De vereniging die zich zorgen maakt over een al te slordig levenseinde van de Tekstschrijver. In de reclame beweert de NVVE dat elke dag een mooie dag is voor je wilsverklaring. Volgens de Tekstschrijver klopt die bewering voor geen meter. Net zo min trouwens als de veronderstelling dat elke dag de moeite van het plukken waard is.
Deze variant van ogenschijnlijke bezorgdheid met de medemens is terug te voeren op de grote makke van deze tijd: de commercie die zich voor eigen gewin schaamteloos momenten van intimiteit eigen heeft gemaakt. De dood als gat in de markt. Met als droevig hoogtepunt IJdelheid Roosen en haar parodie op een alzheimerpatiënt die met een urn rondloopt als een op scherp staande handgranaat. Reclame die bevestigt dat reclame tot niets leidt. Hooguit tot twijfel aan het gezonde verstand van reclamemakers.
De Tekstschrijver kan alleen maar hopen dat instanties als de NVVE in de kuil vallen die zijn voor anderen graven.