Als de Tekstschrijver vindt dat hij iets bijzonders heeft gedaan dan zegt dat helemaal niets. Want dat is al het geval als hij een haakje in een muur heeft geslagen dat de Zeurkalender houdt. Maar als Jules Verne het niet heeft kunnen verzinnen, ja, dan is het woord bijzonder wel op zijn plaats. Dan is telefoneren met een fotoalbum echt bijzonder.
De Tekstschrijver loopt er niet mee te koop. Natuurlijk niet, want niemand heeft er een cent voor over. Maar hij is ooit Baby van de Maand of van de Week geweest en stond zijn foto in de Margriet. Hij was gefotografeerd met zijn lievelingsbeer die zijn moeder in 1953 aan Zeeland heeft gegeven dat in watersnood verkeerde. Sindsdien is de Tekstschrijver argwanend over goede doelen.
Die ene zwart-wit foto in het damesblad is jarenlang gekoesterd door zijn moeder. ‘Geliked’ zouden we nu zeggen. Toen had een foto nog een magische werking die de kreukels en de vergeling van het papier overleefde. Die kreukels maakten de foto zelfs waardevoller.
De eerste stapjes staan op video
Nu heeft de Tekstschrijver zeker honderd foto’s van Jordan, zijn achterkleindochter, op zijn telefoon staan. En kijkt een hele gemeenschap van vrienden mee met elk stapje dat Jordan zet en elk hapje dat zij eet. De toeschouwers geven aan dat leuk te vinden of leveren welwillend commentaar. (De Tekstschrijver heeft nog nooit ergens gelezen dat iedere baby sprekend op Winston Churchill lijkt.) De magie van de foto zit nu in de massaliteit van de verspreiding. In het meekijken en meeleven dat de Tekstschrijver maar niet sociaal kan vinden.
De Tekstschrijver vindt het uiteraard bijzonder om zo zijn achterkleinkind te zien opgroeien. Maar het maakt hem ook een beetje gemakzuchtig. Hij hoeft niet meer zo nodig op bezoek te gaan, maar kan volstaan met op zijn telefoon kijken. Hij heeft op video Jordan haar eerste stapjes zien zetten. Hij vraagt zich ook bezorgd af wat de invloed van al die digitale aandacht is voor de ontwikkeling van de persoonlijkheid. Later bij oma op de bank een plakboek met foto’s doorbladeren is in emotioneel opzicht toch iets anders dan scrollen door een digitaal album. Het is het verschil tussen met liefde de moeite nemen om foto’s in te plakken of routinematig opslaan.
Of is de Tekstschrijver een ouwezeur aan het worden?