Na de Sportzomer als opwarmer voor een langdurige herfst- en winterdepressie kon de Tekstschrijver niet om zijn eigen sportverleden heen. Hij heeft één keer op geleende voetbalschoenen op een voetbalveld gestaan en schrok zo van de weidsheid dat hij zich hulpeloos voelde als een drenkeling die op een vlot in een oceaan dobberde en geen benul had van de elementaire rol van de bal.
De Tekstschrijver dacht terug aan de jaren vijftig toen sport, in het bijzonder voetbal, al een ontwrichtende werking had op het gezinsleven op zondagavond. Als zijn vader opstond van tafel en moeder snauwerig en totaal overbodig vroeg: ‘Moet je nou weer voetbaluitslagen kijken?’
‘Ja, maar ik ben zo weer terug.’
‘Dat zei je vorige week ook…’
‘Ja, maar toen had KVV verloren.’
‘Je krijgt nog eens uitslag van die uitslagen.’
Vader haalde de fiets uit de schuur en reed in twintig minuten naar Boskro, de sigarenwinkel in de hoofdstraat. Daar verzamelden zich de voetballiefhebbers van Krommenie voor de etalage, waarin een lijst hing met de uitslagen van de wedstrijden van die dag. Voordat zij de laatste wedstrijd hadden behandeld en de kansen voor de komende zondag hadden geanalyseerd, was het al bijna bedtijd. Want de werkweek begon om half zeven.
Duivelse verstoorder van de zondagsrust
In die tijd bestond er nog geen marketing; laat staan formats. De mannen werden aan hun lot overgelaten en moesten zichzelf maar zien te redden bij het doorgronden van de resultaten. Of een gebrek daaraan. Nou was dat ook geen doelgroep die marketeers visioenen bezorgden van gouden bergen en een verhoogde consumptie van… Tja, als het meezat konden er op een verjaardag wel twee flesjes bier vanaf. Als je tenminste niet aan het einde van de week, voordat het loonzakje kwam, jarig was.
Als meneer Bos munt zou willen slaan uit de belangstelling voor zijn winkel dan zou hij door agent Knopjes of Veldhorst op de bon zijn geslingerd wegens het overtreden van de Winkelsluitingswet. Hij was in de ogen van gelovige plaatsgenoten al een duivelse verstoorder van de Zondagsrust.
Ondanks zijn goede bedoelingen kwam mijn vader op zondag altijd later thuis dan hij had beloofd. Hij hoefde de zware teil met wasgoed van een week niet op het speciale gaskomfoor te zetten, want dat had mijn moeder al gedaan. Zij mopperde over zijn onbetrouwbaarheid, maar niet echt serieus: zij gunde hem dat ene pleziertje wel, voetballen op zondag. Kijken naar het eerste van KVV. Thuis altijd. En bij uitwedstrijden alleen als hij er op de fiets kon komen. Toen was supporter-zijn nog een sportieve prestatie.