De Tekstschrijver heeft de tijd nog meegemaakt dat opdrachtgevers in november en december vroegen om alvast rekeningen in te dienen voor producties die voor volgend jaar op het programma stonden. Een noodgreep om te voorkomen dat het lopende budget aan het einde van het jaar zou worden afgesloten met een positief saldo. In die tijd werd zuinigheid niet beloond, maar dankbaar gebruikt om het budget voor het volgende jaar te drukken.
De Tekstschrijver hoefde gelukkig niet meer te doen dan de boodschap door te geven en zich niet te verdiepen in de specifieke logica van managers die dit hadden bedacht. (Wat trouwens tot niets had geleid als de Tekstschrijver zich wel aan dit bedenken had gewaagd.)
De Tekstschrijver moest aan die praktijk denken in een gesprek met twee consultants van een bureau dat veel werkt voor de gemeentelijke overheid. Zij kunnen voor een laag tarief werken – vergeleken met wat gangbaar is in hun branche zelfs op een koopje – omdat zij een piepkleine organisatie hebben en samenwerken met partners die op hun lijn zitten. Het lage tarief is ook ingegeven door het feit dat hun verdiensten betaald moeten worden met geld dat de samenleving opbrengt en dat naar hun idee zoveel mogelijk aan de samenleving ten goede moet komen.
Wat zijn de adders onder het gras?
Het wonderlijke is dat die instelling niet op waardering, maar juist op argwaan stuit. Want een dienstverlening die zo weinig kost en ondersteunende middelen die tegen kostprijs worden aangeboden, hebben die wel de kwaliteit die de gemeente op prijs stelt? Zou het wel een serieus te nemen voorstel zijn? Wat zijn de adders onder het gras? Zij moeten soms praten als Brugman om alleen maar gehoor te vinden.
De Tekstschrijver herinnerde zich een ervaring bij een overheidsdienst die voor het blauw op straat zorgt. Een nieuw afdelingshoofd zette een streep door een ICT-systeem dat net was aangeschaft door zijn voorganger en dat om die reden niet kon deugen. Hij gaf de opdracht een veel duurder systeem aan te schaffen. Toen de Tekstschrijver zonder na te denken zich liet ontvallen ‘dat dat toch wel zonde was van zijn geld’, werd hij eerst meewarig bekeken en vervolgens bejegend alsof hij een voorstel had gedaan om collectief over te gaan op ongewenste intimiteiten.
Ja, aan beeldvorming hangt soms ook een prijskaartje. En een te hoge prijs voor geloofwaardigheid. Beter kunnen we het niet maken. Wel duurder dus.