De Tekstschrijver is ervan overtuigd dat het heel verfrissen kan zijn om op z’n tijd regels en gewoonten aan je laars te lappen. Zo zet je mensen op zijn minst aan het denken. Ontdekken dat het vanzelfsprekende niet zo vanzelfsprekend is als je altijd hebt gedacht, kan je inzichten verrijken.Maar om dat principe in de praktijk te brengen door in je eentje links te gaan rijden, schiet niet op en vraagt wel een heel groot offer om je overtuiging uit te dragen.
Elizabeth Brundage doet dat wel in haar boek Alles houdt op te bestaan. Ze gebruikt op de 475 pagina’s nergens aanhalingstekens om het gesproken woord te markeren. Ze gaat nog een stap verder en schrijft dialogen en beschrijvende teksten soms achter elkaar.
Waarom Brundage de aanhalingstekens in de ban heeft gedaan, heeft de Tekstschrijver niet kunnen achterhalen. Niet in haar boek, niet op haar website, evenmin op die van de Nederlandse uitgever en ook niet in de zoekresultaten van Google.
Is dat gemis erg?
Is het erg als je het gemak van de lezer en het lezen ondergeschikt maakt aan een onconventionele opvatting over interpunctie?
Het is erg als de vorm een middel wordt om de slechte kwaliteit van de inhoud te verdoezelen. De Tekstschrijver is nog niet zover dat hij definitief tot deze conclusie kan komen. Al is hij van nature argwanend over lovende teksten van collegaschrijvers, omdat die op het inteelteffect zijn gebaseerd.
Als lezer moet je wel extra opletten, omdat je niet meer het signaal van het leesteken krijgt: hier begint en eindigt het gesproken woord; aanhalingstekens scheiden heel handig het woord en wederwoord. Zij maken het de lezer makkelijk om zich te concentreren op het verloop van het verhaal en de schoonheid van taal. Je hoeft niet op de constructie te letten. In het boek van Brundage moet dat wel.
…, zei de man tegen de vrouw. Kom, dan laten we deze vriendelijke jongedame met rust. Hij maakt haar hand los van Catherines jas en manoeuvreerde haar….
Je ziet de overgang van het gesproken woord naar de beschrijving, zoals je een drempel ziet en er toch over kunt struikelen. Zou dit soms een literaire variant zijn op het kinderlijke genoegen om mensen te zien struikelen?
Het wachten is op een boek waarin de punten en hoofdletters zijn weggelaten, omdat de schrijver wil dat het in één adem wordt gelezen.