Het was een frappante samenloop van omstandigheden met communiceren vanuit het hart als verbindende schakel. Eerst een gesprek bij Beter Buren naar aanleiding van het vijftienjarig bestaan. Deze organisatie zet vrijwilligers in om buren te helpen bij het oplossen van hardnekkige ruzies en weer in vrede met elkaar te leven. Daar zijn ze in de Zaanstreek behoorlijk succesvol mee. Ik leerde dat overlast vaak de aanleiding is voor conflicten, maar niet de oorzaak. Die zit veel dieper en is meestal terug te voeren op gekwetste gevoelens. Door een verkeerd woord, niet groeten of een onhandige reactie op kindergedrag. De oplossing zit in het vinden van die kern en leren communiceren vanuit het gevoel en het hart en veel minder vanuit het verstand.
Omgaan met luidruchtige tieners
Op de terugweg ging ik nog even bij de Bieb langs. En maakte ongewild kennis met een volstrekt nieuw aspect van het werken in een bibliotheek. Omgaan met luidruchtige en ongemanierde tieners die het niet pikken als ze worden aangesproken op hun gedrag. Ik bedoel natuurlijk wangedrag. Een van de jongens schopte een zitkubus door de Bieb en zei later met een stalen gezicht dat hij ‘m toch had teruggebracht. Ik bewonderde de standvastigheid, waarmee de medewerksters de uitdagende jongeren naar buiten dirigeerden. Ik bedoel natuurlijk agressieve jongeren. De dames bleven kalm, ook nadat een van hen een forse duw in haar rug had gekregen en de joelende jongeren de mobiele telefoons al in de aanslag hadden om alles vast te leggen. We zijn wel wat gewend, zei een medewerksters na afloop. Ik was verbaasd door deze constatering en de laconieke toon. Ik begreep dat het filiaal in Krommenie de kroon spant als het gaat om overlast.
Ik stelde me voor dat ik mediator was en tot de kern moest zien door te dringen van wat deze jongeren bezielt en vervolgens vanuit mijn hart met hun zou moeten communiceren. Ik bedacht al heel snel dat het makkelijker was om er een stukkie over te schrijven. Toen ik wegliep, viel mij een affiche op. De Bieb vraagt vrijwilligers. Ik moest inwendig lachen. Niet vanuit mijn hart, maar vanuit de ratio van wat een baan. Als lid van het Biebpanel mag ik regelmatig mijn mening over de bibliotheek ventileren. De Bieb vraagt mij altijd of ik suggesties heb. De volgende keer vul ik in om een cursus kickboksen te geven, zodat ik als klant van de Bieb op alles ben voorbereid.
Tsja en zo zit de wereld in elkaar. Maar toch zou ik proberen om vanuit het hart te reageren (zonder “soft” te willen klinken): wat als een van deze jongen(s) zou horen dat het zijn moeder (of oma) is die door een tiener in de rug is geduwd door een jongere van zijn leeftijd? Dan zouden ze hun moeder toch willen beschermen?! Hoe kunnen we hem eruit pikken en dit duidelijk maken? Door toch het gesprek aan te gaan en hem hiermee te confronteren op een geweldloze manier!