Bestaat dit eten nog?

Schrijvend over de Militaireweg in Krommenie in de jaren vijftig komen als vanzelf de herinneringen aan het eten en snoepen uit die tijd.

Beschuitpap: een diep bord, liefst met wat restjes van het warme eten, een beschuit, een schep suiker en een scheut melk (warm in de winter; koud in de zomer).

Zoute snijbonen uit de Keulse pot van Oma Kluft.

Kleverige zuurtjes in een blikken busje.

Brood met suiker. Later brood met suiker en kaneel.

Zondagspruiten: moeten een hele zondagochtend garen op een petroleumstel.

Echte levertraan: gaat als een trage lavastroom door het spijsverteringssysteem en heeft een afdronk van enige kwellende uren.

Rijst met bessensap.

Broeder, Jan in de zak: wil ik niets meer van weten, want daar heb ik me ooit ziek in gegeten.

Troet: een voedzame en stevige brei van karnemelk en meel. Serveren met stroop.

Grutjes: gortgrutten weken, koken met water en karnemelk toevoegen. Serveren met stroop en gesmolten boter. Goed alternatief voor het eten van zaagsel.

Melkvellen: een tante bewaarde alle melkvellen in een kopje voor haar jongste broer die één keer in de week op de koffie kwam. Hij bracht de koude vellen op smaak met een schepje suiker. (Hij deed ook stroop door zijn havermoutpap.)

Een ‘taartje’ van oude biscuitjes of speculaasjes met een laagje margarine ertussen.

Lammetjespap: pap die gemaakt werd met Molenaars kindermeel.

Dropwater: maakte mijn moeder van laurierdrop bij een hardnekkige hoest of keelpijn. De kunst was bij hoesten of keelpijn het langdurige karakter suggereren.

Dikkebuikenpudding: slagroompudding die moeder met Kerstmis maakte en die zij serveerde met een scheutje onverdunde ranja. (De puddingvorm gebruik ik nog steeds.)

Koolraap: een knolgewas dat leek op en smaakte als aanmaakhout. Grootste nadeel: het rijmt op Jaap. Derhalve koren op de molen van mijn broer, de Kleine Puk, en mijn zuster, het Wrattenzwijn.